اُفت وزنه‌برداری؛ از ریاض تا هانگژو، از اندونزی تا چین

وزنه‌برداری یکی از رشته‌هایی است که طی دو دهه اخیر بارها و بارها در میادین بین‌المللی افتخارآفرین بوده و توانسته مدال‌های خوش‌رنگ و زیادی برای ایران در میادین آسیایی، جهانی و المپیک بدست بیاورد. هر جا که نام کشتی برای مدال‌آوری در المپیک و بازی‌های آسیایی مطرح بوده، نام وزنه‌برداری نیز در کنار آن درخشیده و همواره یکی از اضلاع موفقیت ورزش ایران بوده است.

با وجود این شرایط، نتیجه‌گیری طی دو رویداد اخیر برای وزنه‌برداری خوب و طبق انتظارات و توقعات نبوده است. ملی‌پوشان چند هفته قبل در رقابت‌های جهانی به میزبانی شهر ریاض شرکت کردند که حاصل تلاش آنها یک نقره توسط علی داوودی در دو ضرب دسته 109+ کیلوگرم و دو طلا توسط میر مصطفی جوادی در دو ضرب و مجموع دسته 89 کیلوگرم بود.

شاید حداقل انتظار این بود که ملی‌پوشان بتوانند رکوردهای خود در ریاض را در بازی‌های آسیایی 2022 هانگژو نیز تکرار کنند و به توجه به سطح پایین‌تر مسابقات در برخی دسته‌ها، مدال‌های بیشتری هم بگیرند و فقط به داشتن یک قهرمان بسنده نکنند، اما این انتظار نیز برآورده نشد.

در زیر نگاهی به عملکرد نفرات حاضر در بازی‌های آسیایی و مقایسه آن با مسابقات جهانی عربستان می اندازیم:

* حسین سلطانی در دسته 81 کیلوگرم در ریاض اوت کرده بود، اما در هانگژو با 335 کیلوگرم پنجم شد

* امیر حقوقی در دسته 96 کیلوگرم در ریاض با 372 کیلوگرم پنجم شد، اما در هانگژو با 366 کیلوگرم در رده هشتم ایستاد.

* میر مصطفی جوادی در دسته 89 کیلوگرم در ریاض با 384 کیلوگرم قهرمان شد، اما در هانگژو در دسته 96 کیلوگرم با 363 کیلوگرم در رده نهم ایستاد.

* رضا دهدار در دسته 102 کیلوگرم در ریاض با 386 کیلوگرم نهم شد، اما در هانگژو در دسته 109 کیلوگرم اوت کرد.

* مهدی کرمی در دسته 109 کیلوگرم در ریاض با 389 کیلوگرم پنجم شد، اما در هانگژو با 380 کیلوگرم در رده پنجم ایستاد.

* علی داوودی در دسته 109+ کیلوگرم در ریاض با 452 کیلوگرم چهارم شد، در هانگژو با 426 کیلوگرم نقره گرفت.

* آیت شریفی در دسته 109+ کیلوگرم در ریاض اوت کرد و در هانگژو همین سرنوشت را داشت.

* ریحانه کریمی در دسته 64 کیلوگرم در ریاض سیزدهم شد، اما در هانگژو اوت کرد.

*  الهه رزاقی در دسته 76 کیلوگرم در ریاض اوت کرد و در هانگژو نهم شد.

* الهام حسینی در دسته 81 کیلوگرم در ریاض پانزدهم شد، اما در هانگژو و در دسته 87 کیلوگرم اوت کرد.

این آمار می‌تواند نشان دهنده شرایط فعلی وزنه‌برداری ایران نیز باشد که در بیشتر اوزان و در میان برخی نفرات با اُفت مواجه شده است.

شاید این توجیه از سوی کادر فنی و مسئولان فدراسیون وزنه‌برداری مطرح شود که دلیل این عملکرد ضعیف‌تر در هانگژو، فاصله کم آن با مسابقات جهانی ریاض بوده است، اما نگاهی به عملکرد برخی وزنه‌برداران سایر کشورها می‌تواند این توجیه را بلااستفاده کند. برای مثال «دا یین لی» وزنه‌بردار چینی در ریاض رکورد 170 کیلوگرم در یک‌ضرب داشت و آن را در هانگژو به 176 کیلوگرم ارتقا داد. یا «هوجا محمد تویچیف» از ترکمنستان که رکوردهای 190، 215 و مجموع 390 کیلوگرم در ریاض را داشت و چهاردهم شده بود، این وزنه‌ها را به 190 در یک‌ضرب، 233 در دو ضرب و 423 کیلوگرم در مجموع ارتقا داد و رتبه پنجم را در اختیار گرفت.

موضوع دیگری که باید نسبت به آن ابراز نگرانی کنیم، روند نزولی شدید مدال‌آوری در وزنه‌برداری در بازی‌های آسیایی نسبت به ادوار گذشته است. تیم ملی در حالی به یک نقره در هانگژو بسنده کرد که چنین عملکردی در قرن 21 رقم نخورده بود. پیش از این ضعیف‌ترین عملکرد در سال 2006 و در دوحه بود که ایران فقط یک طلا توسط حسین رضازاده گرفت، اما حالا شرایط به نقطه‌ای رسیده که همان یک طلا نیز تبدیل به آرزو شده است. ضمن اینکه کاروان وزنه‌برداری ایران از 2002 بوسان به بعد همواره در زمره رشته‌های طلایی بود، اما حالا دستش به خوش‌رنگ‌ترین مدال هم نمی‌رسد.

در همین دوره قبل بازی‌های آسیایی که 2018 در جاکارتا برگزار شد، وزنه‌برداری 2 طلا، یک نقره و یک برنز گرفت، اما حالا با اُفتی محسوس به یک نقره بسنده کرده است.

بدون شک بخشی از این شرایط به سال‌های قبل برمی‌گردد، اما قطعاً بخش دیگری از آن مربوط به یک سال اخیر است. این درست است که شاید در یک سال اخیر اقدامات خوبی صورت گرفته تا برخی مشکلات برطرف شود و رکوردها بهتر شوند، اما باید در نظر داشت که سایر کشورها با سرعت بسیار بالایی در حرکت هستند و با ادامه این روند، گرفتن مدال در جهان و المپیک شاید یک آرزو شود؛ مگر آنکه برخی رویکردها در فاصله یک سال تا المپیک تغییر کند.

انتهای پیام/